Border terrier

Border terriër

Algemene informatie

De Border Terriër is een sociale hond, die graag dicht bij zijn baas in de buurt is. Hij vindt het moeilijk om een lange tijd alleen te zijn. Het nadeel van deze hond is dat als hij zich verveelt, langdurig kan gaan blaffen. Bij zijn van oorspronkelijk bedoelde werk,  kan men het geblaf van deze hond vanuit het vossenhol bovengronds horen. De Border kan tegen de 15 jaar oud worden.
Deze hond is een allemansvriend, deze karaktereigenschap is deze hond nodig voor zijn oorspronkelijke werk dat hij verricht. Dat als de Border weer bovengronds komt, dat een ieder de hond kan oppakken. In de hitte van de strijd tijdens de jacht, zou deze hond verscheurd kunnen worden door de meute Foxhounds. Deze hondenras is zo gefokt dat hij zelfstandig beslissingen neemt, en niet op het commando van zijn baas afwacht. Deze honden zijn goed op te voeden, echter kan men niet overal deze hond los laten lopen. Dit komt door zijn sterke jachtinstinct. Als men de hond in de tuin laat lopen, is het verstandig om de hond een eigen plek te geven in de tuin. Want de Border Terriër mag graag gaten graven in de tuin. Verder moet deze tuin goed  afgezet zijn, deze hond is nogal slim in het vinden van een uitweg.
Men moet ook altijd rekening houden met de hond zijn prooidrift. De Border kan moeilijk samen gehouden worden met pluimvee, konijnen en knaagdieren. Ook is deze hond een echte felle kattenjager. In tegenstelling met de meeste andere terriërsrassen kan de Border over het algemeen goed overweg met andere honden. De hond zal niet gauw het gevecht uitdagen. Wel kan deze hond goed overweg met paarden, dit komt mede omdat hij vroeger met de jacht mee moest lopen met de paarden.

border terriër verzorging

Historie

De Border Terriër vindt zijn oorsprong in het "Border District", dit is het grensgebied tussen Schotland en Engeland. De Border Terriër stond eerder bekend onder verschillende namen, zoals de Coquetdale Terriër, Elwater Terriër en Reedwater Terriër. Rond 1880 werden deze namen vervangen door de naam Border Terier. De rasstandaard werd opgesteld door de familieleden van de families Robson en Dodd.

Algemeen uiterlijk

De Border Terriër is een kleine, normaalbenige, compacte hond. Een reutje wordt tussen de 5,9 -7,1 kg, het teefje wordt tussen de 5,1-6,4 kg. De schofthoogte van deze terriër wordt niet beschreven in de rasbeschrijving. Zijn hoofd lijkt op dat van een otter, de schedel is middelmatig breed. De hond heeft donkere ogen met een indringende uitdrukking. Op zijn hoofd heeft de Border kleine V -vormige oren, die middelmatig dik zijn en dicht tegen de wangen naar voren vallen. Verder heeft de hond een korte en sterke voorsnuit. Op die snuit zit bij voorkeur een zwarte neus, maar een lever of vleeskeurige neus wordt niet als een ernstige fout beschouwd.
De hond heeft een schaargebit, dat wil zeggen dat de boventanden staan nauwsluitend over de ondertanden en zijn recht in de kaken geplaatst. Zijn voeten zijn klein, maar ze hebben wel dikke zolen. Wel heeft deze hond in verhouding lange benen, dit is vanwege dat deze hond de paarden moet kunnen bijhouden. De staart van de hond is middelmatig kort, is hoog aangezet en wordt vrolijk maar niet over de rug gekruld. Verder is zijn staart dik aan de basis en wordt geleidelijk smaller. De hond heeft geen brede borstomvang zodat hij niet blijft steken in een vossepijp. De Border Terriër beschikt over een flexibele rug, om ondergronds goed uit de voeten te kunnen.

border terriër blue and tan

 Vacht

De beharing van de hond is hard en dicht met een ondervacht. De ruwharige vacht van de Border Terriër moet twee maal per jaar geplukt worden als de vacht "rijp" is.Met je vingers pluk je het oude, dode haar eruit. Zodat de hond in zijn ondervacht staat. Men laat de hond zijn snor, baardje en wenkbrauwen staan.
Ondanks dat de Border Terriër een plukvacht heeft, kan de hond wel wat haar verliezen. Het is dus niet zo dat deze hond helemaal niet verhaart.
De border Terriër komt in een paar kleuren voor. Namelijk, grijs en bruin ( grizzle end tan ) en blauw en bruin ( blue and tan ). De kleur rood ( red ) komt zeldzaam voor, vroeger was er ook de tarwekleurige Border ( wheaten ), maar die kleur schijnt niet meer voor te komen.
De reden dat de Border Terriër een dikke en harde vacht heeft twee redenen. Ten eerste voor de natte en gure weertype waar de hond van oorsprong weg komt. Ten tweede biedt zijn vacht bescherming tegen beten.

Pups

De pups kunnen weg bij de fokker als ze plusminus acht weken oud zijn. Het is van belang om u zelf goed te laten informeren over dit ras. Ook is het belangrijk om vis de rasvereniging een goede betrouwbare Border Terriër kennel op te zoeken.
Veel kennels geven de voorkeur aan om de Border Terriërpups huiselijk op te voeden. Zoals bij elke hondenras is de socialisatieperiode ontzettend belangrijk voor de vorming en gedrag van de hond.
De primaire socialisatiefase ligt tussen de derde en twaalfde week. De eerste stuk gebeurt bij de fokker, het laatste stukje bij de eigenaar. Na de twaalfde week komt de secundaire socialisatiefase. Deze fases zijn zeer belangrijk voor de vorming en gedrag van de hond.

border terriër pups

Gezondheid

Deze hondenras kent weinig gezondheidsproblemen. Toch zijn er wel enkele erfelijke aandoeningen binnen deze honden. Er komen epileptische aandoeningen ( Canine Epileptoid Syndrome ) voor. Dit wordt afgekort als CECS weergegeven. Deze ziekte kenmerkt zich door krampaanvallen die op epileptische aanvallen lijken.
Verder is het verstandig om de Border Terriër regelmatig te controleren op wondjes of blessures. Deze honden zijn namelijk erg hard voor zich zelf, en laat het niet gauw merken als hij pijn heeft.

Gebruik

In wezen is de Border Terriër een werkterriër, maar deze hond kan ook prima als gezelsschaphond gehouden worden. Maar de hond is wel beweging en afleiding nodig. Op sportief gebied gezien is de hond uitermate geschikt voor bijvoorbeeld flyball en behendigheidstraining . Ook de jachttraining is een leuke activiteit voor deze hond.
De Border Terriër is een zelfstandige hond waarvan men geen slaafse gehoorzaamheid van mag verwachten. Zijn oorspronkelijk gebruik is om op vossen, marters, dassen en klein wild te jagen, hij gaat in zijn eentje onder de grond om daar de vos te lijf te gaan.